Αγορά μουσικής vs. mp3

Στις μέρες μας οι αγοραστές δίσκων ή βινυλίων είναι, πλέον, είδος προς εξαφάνιση. Το γεγονός οφείλεται κυρίως στην πειρατεία (κυρίως μέσω Internet) η οποία με την πάροδο του χρόνου ολοένα και "ανθεί". Οι προσπάθειες να καταπολεμηθεί το φαινόμενο έχουν πέσει στο κενό και οι δίαυλοι πρόσβασης σε "παράνομα διακινούμενο υλικό" μέσω του διαδικτύου ολοένα και εξελίσσονται, μεταλλάσσονται και πολλαπλασιάζονται. Rapidshare, torrent, p2p είναι μόνο λίγα από τα πολλά κανάλια απ' όπου ο καθένας μπορεί να αναζητήσει και να βρει σχεδόν ό,τι επιθυμεί να ακούσει. Σχεδόν πάντα σε μορφή mp3...

Και αφού είναι έτσι τα πράματα σκέφτεται κανείς "γιατί να πληρώνω για CD?". Κι όμως υπάρχουν λόγοι! Υπάρχουν πολλοί λόγοι!



Τελικά ακούς ή "ακούς" μουσική;
Υπάρχουν πολλές παράμετροι που καθορίζουν την απάντηση σε αυτή την απλή ερώτηση. Δεν θα μπω στην διαδικασία να τις αναλύσω μαθηματικά μία προς μία αλλά θα φέρω ένα απλό παράδειγμα. Μέχρι την ηλικία των 24 (ηλικία κατά την οποία ζούσα στο σπίτι των γονιών μου) στο σπίτι υπήρχε ένα και μοναδικό στερεοφωνικό σύστημα. Ένα αρκετά καλό σύστημα της AIWA (καμία σχέση με τα κλασικά 3θέσια cd players που έβγαζε ένα φεγγάρι) το οποίο την εποχή που βγήκε ήταν το καλύτερο της σειράς της εταιρείας και στοίχιζε περίπου τα διπλά χρήματα απ' αυτά που στοίχιζε το αμέσως επόμενο. Για την ιστορία το σύστημα "χάλασε" μετά από 10 χρόνια, περίοδος στην οποία δεν είχε παρουσιάσει το παραμικρό πρόβλημα. Εκεί, λοιπόν, ακούσαμε μουσική. Πολύ μουσική.
Κάποια στιγμή ο αδερφός μου αγόρασε ένα σύστημα κομμάτι-κομμάτι. Να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή άρχισα να πηγαίνω στο δωμάτιο του (άλλοτε καλεσμένος άλλοτε ακάλεστος) και άκουγα μουσική.
Η ποιότητα στην αναπαραγωγή και την απόδοση του ήχου ήταν το κάτι άλλο! Σε χιλιοακουσμένα δισκάκια ανακάλυπτα, κάθε φορά, και κάτι ακόμα, και κάτι ακόμα, και κάτι ακόμα που μέχρι τότε δεν είχα ποτέ παρατηρήσει! Που μέχρι τότε κρυβόταν πίσω από την κακοζυγισμένη αλληλουχία συχνοτήτων που απέδιδε το στερεοφωνικό μας! Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσω ότι πλέον στο ηχοσύστημα της AIWA δεν άκουγα αλλά "άκουγα" μουσική! Έφτασα σε σημείο να αρνούμαι να εκφέρω άποψη για ένα δίσκο αν πρώτα δεν τον άκουγα στο καινούριο ηχοσύστημα.
Το σοκ όμως δεν ήταν αυτό. Το σοκ ήρθε όταν αποφάσισα να ακούσω κάτι από τον υπολογιστή, πάντα στο νέο ηχοσύστημα του αδερφού μου. Άνοιξα, λοιπόν, τον υπολογιστή, συνέδεσα τα καλώδια και άραξα στην πολυθρόνα να απολαύσω. Αμέσως η "φτώχεια" και η "ψευδαίσθηση" της δήθεν "πληρότητας του ήχου" του mp3 ξεγυμνώθηκε μπροστά μου.
Που είναι το βάθος ρε παιδιά?
Που είναι η λεπτομέρεια?
Που είναι, τελικά, το ίδιο το feeling της μουσικής?!
Ένα τραγούδι δεν είναι μία μαθηματική συνάρτηση συχνοτήτων που άμα τις κόψουμε και μετρήσουμε την ικανότητα "του μέσου αυτιού" απλά "κανένας δεν  θα καταλάβει τη διαφορά"! Η μουσική είναι ένα ηχητικό σύνολο του οποίου πρώτος και βασικός στόχος είναι να προκαλέσει συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία εξαπλώνονται και περιγράφονται αδιακρίτως σε όλες τις συχνότητες! Είναι μία εγκεφαλική διαδικασία η οποία σε πολύ μεγάλο ποσοστό εξελίσσεται στο υποσυνείδητο, εκεί όπου οι "επιστήμονες" δεν ξέρουν τι συμβαίνει, τι αντιλαμβανόμαστε και πως αντιδρούμε. Και γράφω "επιστήμονες" γιατί πράγματι, μία ομάδα ανθρώπων η οποία κατάφερε να πείσει το ευρύ κοινό ότι το mp3 μπορεί να αποδώσει στοιχειωδώς αξιοπρεπώς την αυθεντική ηχογράφηση είναι όντως μεγάλοι επιστήμονες. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ του marketing, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ της κονόμας και ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ της αγοράς οι οποίοι θα έπρεπε να παραδίδουν σεμινάρια για το, πράγματι, μεγάλο τους επίτευγμα.

Συλλέκτης άυλων αρχείων ή συλλέκτης δίσκων;
Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να πει εδώ "δεν ξέρω τι λες εσύ. Το δικό μου το αυτί δεν καταλαβαίνει διαφορά". ΟΚ. Ούτως ή άλλως αν κάποιος μάθει να τρώει μια ζωή κονσέρβα Β' κατηγορίας όχι μόνο αγνοεί το κανονικό φαγητό αλλά ακόμα και αν του δώσουν φιλέτο αυτός θα το φτύσει!
Ακόμα κι αν πάμε με τη λογική του "εγώ δεν καταλαβαίνω" τότε φτάνουμε στο ζήτημα της συλλογής μουσικής.
Όντως, οι συλλογές ψηφιακών κομματιών, σήμερα, αγγίζουν σε πολλές περιπτώσει τεράστια μεγέθη και προκαλούν δέος. "Τα άπαντα από τα άπαντα" ήταν η απάντηση στην ερώτηση "από ροκ τι έχεις?" που έκανα σε φίλο, φανατικό συλλέκτη mp3, εδώ και χρόνια. Και το παράξενο δεν είναι η άνεση με την οποία δόθηκε αυτή η απάντηση. Το παράξενο είναι ότι πράγματι ισχύει! Όταν, λοιπόν, αποφασίσαμε με ενθουσιασμό να ανοίξουμε τον "θησαυρό" και να σκαλίσουμε ήρθε η ώρα της δικής μου απογοήτευσης. Καθίσαμε, λοιπόν, μπροστά σε μια οθόνη και αρχίσαμε να κάνουμε κλικ. Μπροστά μου έβλεπα φακελάκια, ονοματάκια, υποφακέλους και πλήκτρα. Μετά από 2 ώρες γύρισα σπίτι. Μπήκα στο σαλόνι, κάθισα απέναντι από τη δισκοθήκη μου και άρχισα να την κοιτάω. Το μάτι μου ξεχώρισε το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του πρώτου μου cd που πήρα σε ένα ταξίδι μου στην Αθήνα όταν ήμουν 12. Λίγο πιο κάτω ένα cd που μου χάρισε η Ελένη τον πρώτο χρόνο που ήμασταν μαζί και λίγο πιο δεξιά δύο δισκάκια που "δανείστηκα" από τον Λάκη και ακόμα μου τα ζητάει... Σχεδόν κάθε μία απ' αυτές τις χρωματιστές κοκάλινες θήκες, κάθε σημάδι επάνω τους και κάθε ατέλεια οριοθετούσε μία περίοδο, μία στιγμή, έναν άνθρωπο, μια παρέα, μια ιστορία. Τα cd αυτά έχουν ταξιδέψει έχουν δανειστεί και έχουν επιστραφεί, λίγα απ' αυτά έχουν γρατσουνιστεί ενώ κάποια, που δεν είναι εδώ, βρίσκονται κάπου αλλού, στα χέρια κάποιου άλλου για να του θυμίζουν τις κοινές μας φάσεις και στιγμές.
Γρήγορα μεράκλωσα, με μία γρήγορη ματιά αποφάσισα τι θέλω να ακούσω έβαλα ένα ποτό και απόλαυσα στο ηχοσύστημα του αδερφού μου (το οποίο πλέον βρίσκεται στο σπίτι μου, δώρο του Βασίλη). "Πως μπορείς να συλλέγεις κάτι που είναι άυλο?" σκέφτηκα και "διέγραψα" όλα τα mp3 του φίλου μου μια για πάντα από το μυαλό μου.


Share this post
No Responses to "Αγορά μουσικής vs. mp3"