trads music

Στη ζωή μου είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ, αλλά, και να κάνω δυνατές φιλίες με πολλούς μουσικούς λόγω της μεγάλης μου αδυναμίας στην συγκεκριμένη τέχνη. Κιθαρίστες, ντράμερ, τραγουδιστές, μπασίστες, πληκτράδες, ακόμα και μουσικοί παραγωγοί έχουν κοσμήσει το διπλανό μου σκαμπό στην εκάστοτε μπάρα.
Άλλοι λιγότερο ταλαντούχοι και άλλοι πραγματικά εξαιρετικοί, άλλοι με σπουδές στο Berkley και άλλοι αυτοδίδακτοι, άλλοι κλασικοί και άλλοι rock, άλλοι jazz και άλλοι trance. Όλοι, όμως με ένα κοινό στοιχείο: Έστω και για μια μικρή περίοδο στη ζωή τους, έστω και ανομολόγητα, ονειροπόλησαν.
Διαβάζοντας την κατάληξη της παραπάνω παραγράφου, πόσο εύκολα δεχόμαστε το ρήμα "ονειροπόλησαν" ως κατάλληλο για να περιγράψει την επιθυμία των μουσικών να καταξιωθούν?
Η αλήθεια είναι ότι το δεχόμαστε πολύ εύκολα καθώς, εδώ, στην Ελλάδα θεωρούμε την επαγγελματική διέξοδο, μέσω της μουσικής ως "όνειρο". Δεν θεωρούμε, ως θα ´πρεπε, ότι η μουσική είναι ένα επάγγελμα που ένας καλός μουσικός θα μπορούσε και ένας ταλαντούχος μουσικός θα έπρεπε να κάνει. Δεν θεωρούμε την μουσική έκφραση, ως θα 'πρεπε, απαραίτητη βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας καταπιεσμένης κοινωνίας και όχημα έκφρασης του κόσμου προς τον κόσμο, αλλά μια ακριβή δουλειά που περνάει από κρεβάτια, νυχτερινές πίστες, τηλεόραση και, αμφιλεγόμενης ποιότητας, δημιουργούς.



Γιατί έχουμε δεχτεί να περιορίσουμε τη ροή μουσικών από τη βάση της κοινωνίας προς το πάλκο των μεγάλων συναυλιών μέσα σε στενά λούκια? Γιατί έχουμε προσλάβει "φύλακες" και με ποια λογική τους δώσαμε, τόσο φτηνά, τα κλειδιά για να ανοιγοκλείνουν τις πόρτες σε όποιους αυτοί επιλέγουν? Γιατί, και πως, τελικά, δημιουργήσαμε την κοινωνική τάξη των δήθεν "καλλιτεχνών" που καμία σχέση δεν έχουν με την αυθεντική έκφραση του κόσμου?
Με δύο λόγια είμαστε φορείς μίας λάθος προσέγγισης που δεν έχει να κάνει, μεμονωμένα, με την αντίληψη καθενός από μας αλλά με τον τρόπο που είναι οργανωμένη, γενικότερα, η κοινωνία μας, και δυστυχώς όχι μόνο σε αυτό τον τομέα.
Στο ερώτημα, δηλαδή, "ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" η απάντηση είναι ότι, τελικά, είναι στραβός ο γιαλός...
Ένας γιαλός γεμάτος μπουζουκομάγαζα, ένας γιαλός που όλη η μουσική του παραγωγή καθορίζεται στις πίστες των νυχτερινών, αυτών, μαγαζιών, ένας γιαλός που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι ένας παραμορφωμένος αντικατοπτρισμός ξενόφερτων, ουράνιων, star, πάνω στα βρώμικα νερά του. Στα νερά του, στα οποία επιπλέουν φουστάνια, κραγιόν, σουτιέν, ακριβά κουστούμια και κιλότες, πάσης φύσεως απορρίμματα μιας κοινωνίας, που ανήγαγε το "life-style" σε τρόπο ζωής και τη μουσική σε, τίποτα άλλο, παρά όχημα προβολής και διάδοσής του.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα και να δούμε, στην πράξη, πως εξελίσσονται τα πράγματα στο Μπουζουκιστάν.
Ας υποθέσουμε ότι οι Placebo ήταν Έλληνες και ότι πέσαν από τον Σύριο με αλεξίπτωτο, μέσα στην ελληνική κοινωνία έτοιμοι να παίξουν τη μουσική τους. (Προσπαθώ να βρω ένα σχετικά ρεαλιστικό σενάριο. Το σενάριο που οι Placebo εξελίχθηκαν και να ανδρώθηκαν μουσικά στην Ελλάδα είναι εντελώς απίθανο.)
Αμέσως, οι ίδιοι, θα συνειδητοποιήσουν ότι η εικόνα τους δεν ταιριάζει καθόλου με την αισθητική των νυχτερινών μαγαζιών και πως το κοινό που γεμίζει αυτά τα μαγαζιά δεν ανήκει, σε καμία περίπτωση στο κοινό που θέλουν οι ίδιοι να απευθυνθούν (και που σήμερα απευθύνονται). Θα συνειδητοποιούσαν ότι η μουσική παιδεία και οι μουσικές συνήθειες του νεοέλληνα απέχουν παρασάγγης από το στιλ της μουσικής που εκπροσωπούν, πως ένας δημόσιος τηλεοπτικός σταθμός δεν θα τους προέβαλε ποτέ, θεωρώντας τους λάθος μήνυμα προς τη νεολαία, και ένας ιδιωτικός θα προτιμούσε να πάει με κάτι πιο συντηρητικό και “εμπορικό”, όπως αυτό, καλώς ή κακώς, υφίσταται επί του παρόντος. Το πολύ – πολύ να προβάλλονταν ως γραφικοί “emo” ή “trendy” ή ως κάποια άλλη “φυλή των νέων” από εκπομπές που παρουσιάζουν τα νεανικά κινήματα και τους νέους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκτίθενται τα άγρια, παράξενα ή εξωτικά ζώα σε έναν ζωολογικό κήπο.
Γιατί ένας μεγάλος μάνατζερ της ελληνικής μουσικής σκηνής να αναλάβει μία τέτοια περίπτωση, γιατί μία δισκογραφική εταιρία να τους προωθήσει? Πως θα ακουστεί το όνομά τους στα Μέσα Μαζικής Επιβολής και πως αυτή η μπάντα θα καταφέρει να κερδίσει αυτό που, δικαιωματικά, της αξίζει?
Πως ζητάμε, ρε παιδιά, να έχουμε καλλιτέχνες διεθνούς βεληνεκούς όταν, ακόμα και οι Placebo θα έπρεπε να μετατραπούν σε Ονειράμα για να την "παλέψουν" εντός των τειχών?
Δεν αρνούμαι ότι είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που, όχι μόνο έχουν επιβιώσει, αλλά, έχουν θαμπώσει και έχουν διαπρέψει τοποθετημένοι έξω από το σύστημα, δραστηριοποιούμενοι στην Ελλάδα. Τρύπες, Παυλίδης, Μιχάλης Δ, ακόμα και Μάλαμας είναι μόνο μερικά ενδεικτικά ονόματα που υποστηρίζουν αυτή τη διαπίστωση. Δεν είναι, όμως, αρκετοί μέσα σε μια θάλασσα ικανότατων μουσικών και, δυστυχώς, δεν φτάνουν για να πάρουν τον Έλληνα από το χεράκι και να τον πάνε ένα βήμα πιο εκεί. Δυστυχώς δεν κατάφεραν, ποτέ, να γίνουν pop με την έννοια της δημοφιλίας, όπως χρησιμοποιήθηκε στον αγγλικό όρο "brit pop".
Σίγουρα τα πράγματα αλλάζουν, σίγουρα ο κόσμος σιγά-σιγά ωριμάζει, είναι απίστευτα παρήγορο ότι νέοι παραγωγοί και επιχειρηματίες αποκτούν βήμα και δύναμη ώστε να προωθούν νέα μουσικά ήθη, ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς.
Εγώ το μόνο που θέλω να πω σε όλους τους φίλους μουσικούς είναι ότι ζούμε στην εποχή της πραγματικής “γης των ευκαιριών”. Και αυτή η γη δεν είναι άλλη από το διαδίκτυο, το internet. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλωθούν, παλεύοντας να συνεννοηθούν με μια κοινωνία που μοιάζει με το βουδιστικό αγαλματίδιο, το πιθηκάκι “δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω”.
Αν πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μιας ολόκληρης χώρας για να εκφραστούμε μουσικά, χαιρέτα μου τον πλάτανο!... Ας αλλάξουν την Ελλάδα αυτοί που μπορούν. Έχει και αλλού "πατρίδες". Με όποια έννοια τη θέλετε... Εδώ με τη μουσική.