trads music

Το 2010 τελειώνει. Ό,τι κυκλοφόρησε κυκλοφόρησε, ό,τι ακούσαμε ακούσαμε, ...ό,τι έγινε έγινε.

Σε γενικές γραμμές ήταν μία μάλλον αρκετά καλή χρονιά για την δισκογραφία με την οποία ασχολείται το blog. Τα releases της χρονιάς ήταν πολλά, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν υπογεγραμμένα από μεγάλα ονόματα της εναλλακτικής μουσικής.

Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το blog θα παρουσιάσει τα 5 καλύτερα και τα 5 πιο απογοητευτικά albums της χρονιάς.

Καταρχήν, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι σύμφωνα με την άποψή μας, οι όροι "καλό", "καλύτερο", "κακό", "χειρότερο" είναι τελείως αδόκιμοι όταν μιλάμε για κάτι τόσο υποκειμενικό όπως η μουσική. Διαφορετικά αυτιά αντιλαμβάνονται διαφορετικά τη μουσική και διαφορετικοί άνθρωποι με ποικίλα γούστα και προτιμήσεις διαμορφώνουν διαφορετικά την κατάταξη των προτιμήσεών τους. Οι λίστες, λοιπόν, που παραθέτουμε εδώ είναι τίποτα άλλο παρά "yet another opinion" για τα releases του 2010 όπως τα αντιλήφθηκαν τα δικά μας αυτιά και όπως ταιριάξανε στις δικές μας προτιμήσεις και standards.

Τα καλύτερα
1. Groove Armada - Black Light
Με την κορύφωση της διάδοσης της indie μουσικής, κάπου στα μέσα του 2009, η οποία έφερε τον πολλαπλασιασμό των releases, τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες του είδους παρουσίασαν μία γενικότερη τάση "αποφυγής της επανάληψης", κυνηγιού του "διαφορετικού" και του "πρωτότυπου". Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η προσπάθεια γέννησε αναπάντεχα δημιουργήματα όπως άκρως πειραματικά albums με τελείως διαφοροποιημένο ήχο από αυτό που μας είχαν μάθει οι ίδιοι οι δημιουργοί τους.
Οι Groove Armada με το Black Light μας κέρδισαν, και ψηφίζουμε τον δίσκο τους ως τον καλύτερο της χρονιάς 2010, ακριβώς γιατί ΔΕΝ κάνανε τίποτα απ' όλα αυτά.  Δεν χρειάστηκε να τα κάνουν.
Το Black Light είναι ένας δίσκος  οποίος φέρει απόλυτα την σφραγίδα και την ταυτότητα των δημιουργών του από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Δεν είναι απολύτως τίποτα παραπάνω ή παρακάτω από αυτό που το νεοϋορκέζικο δίδυμο μας έχει δώσει όλα τα 15 χρόνια της ύπαρξής του. Το Black Light είναι άλλη μία καλή δόση ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ, μελωδικής μουσικής που αλλάζει 1000 πρόσωπα και ντύνεται με εκατομμύρια διαφορετικά κοστούμια, αποτέλεσμα της απίστευτης παραγωγής των 2 djs. Μία παραγωγή η οποία ναι μεν φέρει πολλά νέα στοιχεία και αρκετούς πειραματισμούς, δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό. Αντίθετα, είναι στην απόλυτη υπηρεσία των συνθέσεων, της μελωδίας, των φωνητικών και των οργάνων, προσθέτοντας μία ακόμα διάσταση στο τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να αλλοιώνει την ουσία του.
2. Broken Bells - Broken Bells
Έχουμε ήδη ασχοληθεί, μέσα από τις γραμμές αυτού του blog, με τους Broken Bells και το πρώτο τους release. Το μουσικό δίδυμο Brian Burton - James Mercer μας έδωσε έναν δίσκο ο οποίος, με το τέλος της χρονιάς, συνειδητοποιούμε ότι έχει το ρεκόρ στροφών μέσα στο cd player μας σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο του 2010.
Το Broken Bells, είναι ένας indie δίσκος του οποίου η μουσική έχει την ευγένεια και διακριτικότητα της lounge, την αμεσότητα του ροκ και την πρωτοτυπία της electro, χωρίς να είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Για το τι ακριβώς είναι μπορεί να μας απαντήσει μόνο ο κύριος Brian Burton ο οποίος υπογράφει την πανέμορφη, smooth παραγωγή.
Ως τελευταίο σχόλιο, θα αναφέρουμε ότι ο δίσκος αυτός μπορεί άνετα να κοσμήσει την πιο δραστήρια και εύκολα προσβάσιμη περιοχή μιας δισκοθήκης αφού θα ακουστεί ξανά και ξανά για αρκετό (άγνωστο το πόσο) καιρό ακόμα.
3. Dosh - Tommy
Στον πρόλογο αυτού του review κάναμε τη διαπίστωση ότι στην εποχή μας η "πρωτοτυπία", η "διαφορετικότητα" και η "εναλλακτικότητα" είναι ζητούμενα. Αν κρατήσουμε αυτή τη διαπίστωση ως παραδοχή τότε οι Dosh είναι σίγουρα πολύ μα πάρα πολύ επίκαιροι.
Οι Dosh, για όσους δεν τους γνωρίζουν (το αντίθετο είναι μάλλον σπάνιο), είναι ένα free-style συγκρότημα με πολύ συγκεκριμένη και μοναδική τεχνοτροπία στο παίξιμό του. Είναι αλήθεια ότι η μουσική τους δεν είναι προσανατολισμένη προς το ευρύ κοινό. Ούτε, όμως, και προς κάποιο συγκεκριμένο, εξειδικευμένο κοινό. Είναι μία μάλλον μη-προσανατολισμένη μουσική. Μία μουσική η οποία απλά υπάρχει τοποθετημένη σε ένα πολύ καλά καθορισμένο σημείο στον χώρο, δελεάζοντας,  με τα όμορφα "άνθη" και τα ακόμα πιο όμορφα "αγκάθια" της, τους ανυποψίαστους περαστικούς. Το trads music είναι ένας από αυτούς που έτυχε να περάσουν κοντά από τα στέκια των Dosh, να ακούσουν το νέο τους δημιούργημα και φυσικά να υποκύψουν στην γοητεία του.
Ο τελευταίος δίσκος των Dosh, αν και εξακολουθεί να φέρει στο απόλυτο τον χαρακτήρα του συγκροτήματος, χωρίς την παραμικρή έκπτωση, είναι μάλλον ο καλύτερός τους γιατί είναι αυτός που κάνει τον ήχο και την μουσική του συγκροτήματος πιο προσιτά από ποτέ ακόμα και στους πιο μη-μυημένους στο είδος.
4. Yeasayer - Odd blood
Πρόκειται για ό,τι πιο πειραματικό ακούσαμε φέτος. Έχουμε αναφέρει και στο αντίστοιχο review ότι πρόκειται για μία μουσική ακροβασία (πόοοοσο μας αρέσουν αυτά τα δισκάκια!!) ανάμεσα σε πολλά είδη μουσικής. Εξαιρετική παραγωγή, συνεχής εναλλαγή ρυθμών, συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων. Δεν ξέρω αν το κατατάσω στα "καλύτερα" της χρονιάς επειδή είναι όντως στα "καλύτερα" της χρονιάς. Ξέρω όμως ότι είναι ο δίσκος που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση τόσο με το πρώτο άκουσμά του όσο και και με τα επόμενα.
5. ........
Στην πέμπτη θέση όσο κι αν προσπάθησα δεν μπορώ να ξεχωρίσω έναν μόνο δίσκο. Θα μπορούσε να είναι το Down the way των Angus & Julia Stone, αν ψάχνουμε για κάτι ήπιο, ακουστικό και αυθεντικό, θα μπορούσε να είναι το Congratulations των MGMT, όμως από την άλλη νομίζω ότι το παρατράβηξαν με την σαρωτική αλλαγή στον ήχο τους (αυτά που λέγαμε στον πρόλογο), θα μπορούσε να είναι και το Suburbs των Arcade Fire αν είχαν φροντίσει να ξεσκαρτάρουν λίγο παραπάνω το εξαιρετικό υλικό του (αρκετά μεγάλου) δίσκου από κάποια τραγούδια δεύτερης ταχύτητας. Θα μπορούσαν να είναι και όλα αυτά μαζί.


Οι "απογοητεύσεις"
1. Burn the negative - How to weigh the human soul
Πρώτο στη "μαύρη" λίστα και μάλιστα με διαφορά. Επανερχόμαστε στην εμμονή ορισμένων συγκροτημάτων να μεταβάλλουν τον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο συμπεριφερόμενοι ως σαν να υπάρχει νόμος ο οποίος να επιβάλλει στους καλλιτέχνες να διαφοροποιούνται σε κάθε δίσκο, ως σαν κάποιος αόρατος κριτής των πάντων καιροφυλακτεί στη γωνία να τους κατηγορήσει για επανάληψη, λες και η αλλαγή αποτελεί αυτοσκοπό και ζητούμενο.
Οι Burn the Negative δεν κατάλαβαν, μάλλον, ότι αυτό που τους έκανε γνωστούς και αγαπημένους στον κόσμο, με τον πρώτο τους δίσκο, ήταν το dark στοιχείο τους, η ικανότητα να παντρέψουν το pop με το dance με το rock ΜΕ ΤΟ DARK. Ο δίσκος "How to wight the human soul" είναι μία προσπάθεια της μπάντας και των μανατζαρέων της να εκμεταλλευτούν εμπορικά τη μεγάλη βάση ακροατών, που δημιουργήθηκε με την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, και να την χρησιμοποιήσουν ως "σκαλοπάτι" και όχημα προς τον χώρο της ευρείας κατανάλωσης. Δεν λάβαν υπόψη τους, όμως, ότι εκεί που πηγαίνουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, από τους ακροατές του πρώτου τους δίσκου δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν και αυτό γιατί αυτή η μερίδα οπαδών της μπάντας ανήκει, δυστυχώς, αλλού. Ανήκει σε έναν χώρο τον οποίο οι ίδιοι οι Burn the Negative έφτιαξαν (μαζί με άλλους) και τον οποίο, αφού τον έφτιαξαν, πρώτοι φρόντισαν να εγκαταλείψουν!
Το δυστύχημα του πράγματος είναι ότι ακόμα κι αν αντιμετωπίσουμε το "how to weight the human soul" ως έναν "εμπορικό", κάπως πιο "ανάλαφρο", "dance-pop" δίσκο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόλογος σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία του χώρου.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι Burn the Negative οδεύουν (μάλλον ήδη την ζουν) προς μία μεγάλη εμπορική αποτυχία. Το group είναι νέο (είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος του μέσα στα ισόποσα χρόνια της ύπαρξής του), οι εμπειρίες του είναι ελάχιστες και η "φτιάξη" του, η "πάστα" του δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί. Η αποτυχία αυτή μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση, στην απλή μετριότητα ή και να λειτουργήσει ευεργετικά ώστε να επανακαθοριστεί η ταυτότητα της μπάντας. Δεν το ξέρουμε. Αν η μπάντα είναι φτιαγμένη για να πρωταγωνιστήσει σε παγκόσμιο επίπεδο θα φανεί τώρα.
Προσωπική μου άποψη, δυστυχώς, είναι ότι οι Burn the Negative δεν κατάλαβαν ποτέ και δεν πίστεψαν σε κάτι τέτοιο. Θα παραμείνουν, λοιπόν, όπως φαίνεται μία dance μπάντα του Λονδίνου που θα κάνει καλά μεροκάματα στα club της πόλης και θα εμφανίζεται ως δευτεροκλασάτο όνομα σε φεστιβάλ. Δυστυχώς...
2. New Young Pony Club - The Optimist
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τελείως αντίθετη πορεία σε σχέση με αυτή των Burn. Μία μπάντα "η χαρά της ζωής" μετατράπηκε μαυροφορεμένες κλαίουσες οι οποίες δεν ξέρουν καν γιατί κλαίνε. Ο δεύτερος δίσκος της μπάντας, ο οποίος ήρθε μετά από πολύ μακρά απουσία από τη δισκογραφία, απλά δεν έχει να πει απολύτως τίποτα.

Δεν θα αναφέρουμε άλλους στη λίστα των απογοητεύσεων γιατί κανένας άλλος δίσκος δεν "αξίζει" να είναι δίπλα στους δύο προαναφερθέντες. Το μόνο που μπορούμε να αναφέρουμε, κλείνοντας, είναι ότι το 2010 ήταν σαφώς καλύτερο από το 2009, όμως για άλλη μια φορά το 2008 παραμένει η καλύτερη χρονιά της εναλλακτικής δισκογραφίας, τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη το 2011 μπαίνει με πολυ-αναμενόμενες κυκλοφορίες όπως τον νέο δίσκο των Ting-Tings, πιθανό νέο δίσκο των Libertines (!!) και πολλές άλλες κυκλοφορίες που θα είμαστε εδώ να τις σχολιάσουμε.

Το tradsmusic σας εύχεται να έχετε ένα 2011 γεμάτο υγεία και καλή διάθεση, να μην τρώτε τον τσαμπουκά και να μη μασάτε από καταπίεση. Μην ξεχνάτε να ακούτε μουσική γιατί είναι ένα από τα πράγματα που μας βοηθάν να ανταπεξερχόμαστε και να παλεύουμε όλες τις δυσκολίες της ζωής.