trads music

Ο Jeff Beck δεν είναι ένας ακόμα καλός κιθαρίστας. Ανήκει σε εκείνη την πολύ ιδιαίτερη και μικρή ομάδα μουσικών που αποτελεί μία συνομοταξία από μόνος του. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι σύγχρονοί του τον σεβόταν και τον θεωρούσαν κορυφαίο μουσικό ο Jeff ήταν στην πραγματικότητα, μουσικά, πάντα μόνος του και μόνος του μας έδωσε τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες δημιουργίες του.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της καριέρας και της ζωής του που κυριολεκτικά περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τον τρόπο με τον οποίο οι μουσικοί της γενιάς του αντιμετώπιζαν το φαινόμενο Beck διαδραματίστηκε, πίσω, στο 1967 τη στιγμή της αποχώρησης του Syd Barrett από τους Pink Floyd. Η μπάντα ψάχντας τον αντικαταστάτη του κατέληξε στον Beck. Η συνεργασία αυτή όμως δεν έγινε ποτέ. Ο λόγος γίνεται ξεκάθαρος μερικά χρόνια αργότερα, μέσα από την αυτοβιογραφία του drummer των Floyd. Όπως, λοιπόν, περιγράφει ο Manson «Κανένας μας δεν είχε τα κότσια – το θράσος να του το ζητήσει»!!!

Ο ήχος του Beck, ιδιαίτερα στις σόλο δουλειές του, πάντα πατούσαν έστω και λίγο στον πειραματισμό. Πειραματισμό καθαρά πάνω στο όργανο της κιθάρας, τον ήχο της και της δυνατότητές της. Ο πειραματισμός, φυσικά, πάντα βασιζόταν επάνω στο απίστευτα χαρισματικό και ταλαντούχο παίξιμο του Beck. Τα τελευταία χρόνια δεν δίστασε να «παίξει» και με την παραγωγή ώστε να αναδείξει ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες του όργανου, οδηγώντας το σε πρωτόγνωρα για την ηλεκτρική κιθάρα μονοπάτια. Βέβαια, μια και ο πρωταγωνιστής των δίσκων του είναι η κιθάρα ο Beck παίζει με την παραγωγή χωρίς όμως να το παρακάνει, χωρίς να «κλέβει» παραδίδοντας τελείως παραμορφωμένο ή «φτιαχτό» ήχο.

Στον τελευταίο δίσκο του “Emotion & Commotion” αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Beck είναι να «βάλει το μπουζούκι στα σαλόνια». Να βάλει την κιθάρα μέσα σε ορχήστρα, δίπλα στα έγχορδα και τα κρουστά, πάντα μαζί με απίστευτα drums (αυτά κι αν είναι εγκεφαλικά) και ντουέτο με υπέροχες γυναικείες λυρικές εκτελέσεις. Ο άνθρωπος καταφέρνει σε στιγμές να σε κάνει να αναρωτηθείς αν σταμάτησε η σοπράνο και μπήκε κιθάρα, αν αυτό που ακούω εξακολουθεί να είναι η υπέροχη γυναικεία φωνή ή αν τα παιχνίδια του Beck με τις συχνότητες με πιάσανε για άλλη μια φορά «κορόιδο».

Και δεν σταματά εκεί. Juzz εκτελέσεις, ροκ ξεσπάσματα και απίστευτα ατμοσφαριρικά τραγούδια συνθέτουν ένα ακόμα Beck classic.
Βέβαια, εδώ πρέπει να υπογραμμίσω ότι ο Beck είναι θεωρητικός και απευθύνεται σε θεωρητικούς. Επίσης, όσο καλύτερο το ηχοσύστημα που θα ακουστεί ο δίσκος τόσο το καλύτερο.
Ως κλείσιμο θα πω ότι κάθε φορά που τυχαίνει να κουβεντιάσω, να γράψω (καλή ώρα), να συστήσω ή να διαβάσω για τον Beck πάντα περνάει αυτή η διαβολική σκέψη απ’ το μυαλό μου. Τι θα γινόταν αν αυτός ο κιθαρίστας έμπαινε τότε στους Floyd; Πραγματικά αυτή η σκέψη ανέκαθεν με εξιτάρει και με σκανδαλίζει.
Ότι έγινε έγινε όμως, ο Beck είναι ακόμα εδώ και συνεχίζει να μας εκπλήσει. Καλή ακρόαση!