trads music

Κυριακή απόγευμα και έχουμε ξεκινήσει για ένα καφέ στο κέντρο. Καθόμαστε, λοιπόν, και πίνουμε τον καφέ, σε κάποιο από τα γνωστά, πρώην, φοιτητικά μας, και νυν φοιτητικά τους, στέκια και συνειδητοποιούμε για άλλη μια φορά, ότι, πρώτον, είμαστε οι μεγαλύτεροι και, δεύτερον, και σημαντικότερο, ότι η Κυριακή ανήκει στους φοιτητές.
Φεύγοντας, αναρωτιόμαστε, άραγε, η φοιτητούπολη, Θεσσαλονίκη έχει κάτι και για εμάς που γουστάρουμε ακόμα? Έχει κάπου να πάμε και να αισθανθούμε "στο φυσικό μας περιβάλλον"? Έχει κάπου να πάμε να ακούσουμε μουσική, να πιούμε το ποτό μας και να δούμε ανθρώπους της φάσης μας? Μικρότερους ή μεγαλύτερους?
Ανθρώπους! Που δεν πληρώνουν μια ζωή (ένα δάνειο) για να μπορούν να βλέπουν DVD. Ανθρώπους! Που είναι ικανοί να σου εμπνεύσουν πράγματα.
Που είναι ικανοί, με τη στάση τους, να σε κάνουν να ξαναισθανθείς όχι, πια, απολίθωμα, αποκαΐδι μιας, καλοζωισμένης, φοιτητικής ζωής, αλλά "ο μικρός", "το πρωτάκι", όπως τότε, σε μία καινούρια, για σένα, φάση!
Φάση παράξενη, φάση γεμάτη εναλλακτικές γεμάτη πολυχρωμία, γεμάτη επιλογές! Κι όμως υπάρχει!...
Τον ειρμό της σκέψης μου διαλύει, απρόσμενα, μία υπέροχη μουσική. Έρχεται ακριβώς από τα δεξιά μας!



Το μαγαζί είναι γεμάτο κόσμο, τα ποτά δίνουν και παίρνουν, και το μόνο που μπορεί να υπερβεί την ένταση της μουσικής είναι το δυνατό γέλιο που έρχεται απ´ τις παρέες, στα stand.
Γεμάτο με κόσμο που αποφάσισε, και διέταξε: "η Κυριακή δεν ανήκει, μόνο, στους φοιτητές!"
Γιατί, όπως όλα τα θηλυκά που έχουν να σου προσφέρουν κάτι διαφορετικό, κάτι ακριβό, θέλουν και να τα πλησιάσεις με τρόπο, θέλουν να δουν στα μάτια σου πράγματα πολύ παραπάνω από μια αόριστη επιθυμία, έτσι και η Κυριακή... πρέπει να την ζητήσεις και θα την πάρεις...

Ψάχνοντας, μετά από καιρό, θα πέσω επάνω στο τραγούδι που έπαιζε στο μαγαζί τη στιγμή που περνούσαμε:
Bobbi Humphrey - Uno Esta

Edit: Προσθήκη μερικών στοίχων του καλού μου φίλου μου, Στέλιου Οικονόμου. 
Μερικών στοίχων τόσο προσωπικών και τόσο αληθινών που το πεδίο μιας (ακόμα και πολυάριθμης) παρέας δεν αρκεί για να απορροφήσει τους εκρηκτικούς κραδασμούς που προκαλούν.
Η απόφαση του διαχειριστή είναι ειλημμένη. Εδώ δίνουμε βήμα (μόνο) στο ωραίο, φωνή (μόνο) στην αλήθεια, αποποινικοποιούμε το συναίσθημα. Τι παίρνουμε πίσω?
Έναν υπέροχο ύμνο στη φιλία από τον Στέλιο Οικονόμου.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --