First of all I would like to apologize about the delay of May's podcast. The last two weeks were too busy for me and I hope I will have it ready during the couple of days.



Artist: Broken Social Scene
LP: Forgiveness Rock Record
Year: 2010
Genre: Indie rock
Artists' origin: Canada
Label: Arts and Crafts


1.     "World Sick"       6:48
2.     "Chase Scene"       3:32
3.     "Texico Bitches"       3:50
4.     "Forced to Love"       3:35
5.     "All to All"       4:50
6.     "Art House Director"       3:32
7.     "Highway Slipper Jam"       4:27
8.     "Ungrateful Little Father"       6:42
9.     "Meet Me in the Basement"       3:44
10.     "Sentimental X's"       5:41
11.     "Sweetest Kill"       5:10
12.     "Romance to the Grave"       4:48
13.     "Water in Hell"       4:25
14.     "Me and My Hand"  2:05

Now, let's talk about something really nice... Let's talk about Broken Social Scene and their new (fourth in the row) album "Forgiveness Rock Record".

The band from Canada returned after 5 years of absence and released, maybe, the best indie rock album of the year, since now, and one of the best during the last two years!

The album is full of easy, smooth and relaxing rock compilations that will, definatelly, offer us many nice, relaxing moments during the upcoming summer. One of the key characteristics of the "Forgiveness Rock Record" is the very rich instrumentation (including piano and trumphets) that, along with the, smoothly distorted, guitars and the excelent percussions idealy dress the calming vocals.

Of course, not all of the 14 (!) songs are on the same top-level. Some of the songs of the album are a bit flat (someone could say boring) though the production quality remains high even on them.

The albums "diagram" goes like this:
The first 6 songs have intense rock characteristics referring straight to the BSS past works. Number 7 and 8 ("Highway slipper jam" and "Ungrateful little father") include some experimentation with folk and Beck-like guitars and smoothly distorted percussions. Number 9 ("Meet me in the basement") reminds us that we are still listening to the BSS's new album. The rest of the album is the "down tempo" part of it.

In conclusion, "Forgiveness Rock Record" is a solid, nice produced, high quality studio album from the Broken Social Scene that has to teach something to some of the indie rookies. Release a new album when you have something new to say. Do not rush just because some label's managers consider you a "cash cow" rather than an artist.

Artist: Broken Bells
LP: Broken Bells
Year: 2010
Genre: Indie rock
Artists' origin: America
Label: Columbia Records

1. "The High Road" – 3:54
2. "Vaporize" – 3:32
3. "Your Head Is on Fire" – 3:06
4. "The Ghost Inside" – 3:19
5. "Sailing to Nowhere" – 3:46
6. "Trap Doors" – 3:19
7. "Citizen" – 4:29
8. "October" – 3:37
9. "Mongrel Heart" – 4:26
10. "The Mall and Misery" – 4:06

The Dead Weather… Μία μπάντα με βιογραφικό

4 Άσσοι

Μπορεί να δημιουργήθηκαν, μόλις, πέρσι (2009), να μετράνε μόλις ένα χρόνο ζωής και μία δισκογραφική δουλειά, κι όμως, είναι μία μπάντα με πολύ, μα πάρα πολύ, πλούσιο βιογραφικό. Μία μπάντα που αποτελείται από τουλάχιστον 4 κιθαρίστες, 3 τραγουδιστές, 2 μπασίστες και δύο drummer αριθμώντας, μόλις, τέσσερα μέλη! Πως; Απλά, οι τέσσερις καλλιτέχνες που απαρτίζουν τους Dead Weather είναι πράγματι πολυσύνθετοι και πολυτάλαντοι.



Δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε, την αναφορά μας στα μέλη των Dead Weather, με άλλον από τον “πολύ” κύριο Jack White. Κιθαρίστας, τραγουδιστής, πιανίστας, front man αλλά και εμπνευστής των White Stripes (δεν είναι τυχαίο ότι το όνομα της μπάντας συμπεριλαμβάνει το επίθετό του), θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς σύγχρονους Αμερικανούς rock μουσικούς. Ο White, με το side-project του The Dead Weather, μας παρουσιάζει μία εντελώς διαφορετική πτυχή της, πολυσύνθετης, μουσικής του υπόστασης, αναλαμβάνοντας τις μπαγκέτες των drums (!!), ενώ, σε δεύτερο πλάνο, εμπλουτίζει την μπάντα με τα φωνητικά και την κιθάρα του.

White Stripes - Seven Nation Army


Τραγουδίστρια του συγκροτήματος είναι η Alison Mosshart, ευρύτερα γνωστή ως η τραγουδίστρια του indie rock συγκροτήματος “Kills”. Η Alison, πέρα από τα lead vocals, κάνει κι άλλες “δουλειές” στην μπάντα, παίζοντας κιθάρα και κρουστά.


The Kills - URA Fever


Κιθάρα, organ, πιάνο, synthesizer, μπάσο, backing vocals. Όλα ένας. Το όνομά του Dean Fertita. Σε πολλούς μπορεί να μην ακούγεται και τόσο άγνωστο αυτό το όνομα, αφού, ο multi-instrumentalist Dean έχει διατελέσει lead τραγουδιστής και κιθαρίστας στους Waxwings, ενώ, επίσης, έχει παίξει touring keyboard player στους Recounteurs. Από το 2007, ο Dean Fertita είναι μέλος των Αμερικανών (δυνατών) rockers “Queens of the stone age” παίζοντας keyboard και κιθάρα. Side-project και για τον Fertita, λοιπόν, αφού ποτέ δεν σταμάτησε να είναι μέλος των Queens of the stone age.

Queens of the stone age - Go with the flow


Μπάσο, κιθάρα, drums και backing vocals αναλαμβάνει ο Jack Lawrence. Άλλο ένα όνομα, που αν το μελετήσει κανείς θα βρει, μέσα, στο αρκετά μακρύ, βιογραφικό του, ότι είναι ο μπασίστας των Recounteurs.

Recounteurs - Steady, as she goes




30 sec spot for The Dead Weather:


Horehound



Έτος: 2009
Είδος: Indie rock
Χώρα προέλευσης καλλιτέχνη: Αμερική
Label: Third man records

Tracklisting
1 60 Feet Tall
2 Hang You From The Heavens
3 I Cut Like A Buffalo (video) (live)
4 So Far From Your Weapon
5 Treat Me Like Your Mother (video)
6 Rocking Horse
7 New Pony
8 Bone House (live)
9 Three Birds
10 No Hassle
11 Will There Be Enough Water? (live)

Το Horehound αποτελεί την πρώτη δισκογραφική δουλειά των The Dead Weather κάτω από το label Third Man Records, του ίδιου του Jack White. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009, έξι, μόλις, μήνες μετά την δημιουργία της μπάντας. Όπως δήλωσε και ο White "Τα πράγματα ήρθαν από μόνα τους. Δεν είχαμε κάποιο σαφή προσανατολισμό. Εμείς απλά συνθέταμε ένα - δύο τραγούδια την μέρα, όσο περισσότερα μπορούσαμε, και μετά τα ηχογραφούσαμε κατευθείαν... Δεν υπήρχε, λοιπόν, χρόνος να σκεφτούμε τι ακριβώς ήταν αυτό που γινόταν. Απλά, έγινε."

Ο δίσκος περιέχει 11 τραγούδια. Το στυλ του δίσκου, με μία λέξη, μπορεί να χαρακτηριστεί rock. Indie rock, με πολλές και διάφορες επιρροές, όπως garage και blues, ενώ, σε πολύ μικρά διαστήματα μπορεί να θυμίσει από Rage against the machine μέχρι και dub.
Σκοτεινός, σε γενικές γραμμές, βαρύς και αλλά και δυνατός απευθύνεται σε λάτρεις του rock κάθε μήκους και πλάτους. Είναι ένας δίσκος που, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει κανείς, φωνάζει από μακρυά ότι είναι Αμερικανική σκηνή. Καλή Αμερικανική σκηνή, που, αν και λάτρεις της Βρετανικής σκηνής, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι η μόνη που θα μπορούσε να βγάλει μπάντες όπως οι Dead Weather.

Η πολύπλευρη μορφή που συνθέτουν οι τέσσερις, πολυτάλαντοι, μουσικοί, αλλά, και ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε ο δίσκος παράγει ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί να κριθεί με συμβατικούς όρους. Θεωρούμε λάθος την κριτική που δέχτηκε, από διάφορα μέσα, περί ύπαρξης αδιάφορων τραγουδιών που απλά γεμίζουν το χώρο και τον χρόνο γύρω από 4-5 ξεχωριστά κομμάτια. Το Horehound είναι παράξενη φύση, όπως και η ίδια η μπάντα που τον δημιούργησε.
Οι εκτελέσεις, αλλά και οι συνθέσεις των τραγουδιών παράγουν την αίσθηση ενός εύπλαστου υγρού, τόσο παχύρρευστου που, τελικά, είναι στερεό. Αυτή είναι και η στέρεη υπόσταση του δίσκου, που στα αυτιά κάθε ενός rocker θα πάρει διαφορετικό σχήμα ανάλογα με τη διάθεση, τις παραστάσεις και τις rock καταβολές του. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, όντως, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι δημιουργείται μία μικρή κοιλιά προς το τέλος του δίσκου, καθαρά δείγμα απειρίας, ή, ίσως, υπέρμετρου ενθουσιασμού, η οποία άλλοτε συγχωρείται και άλλοτε όχι, και πάλι, ανάλογα με τις διαθέσεις του ακροατή.

Κάνοντας το τελικό μας σχόλιο, ο Horehound είναι ένας δίσκος που μας εξέπληξε θετικά, μας έκανε να θυμηθούμε, εν έτι 2009, τι πάει, πραγματικά, να πει rock και αποτελεί λαμπρό δείγμα το τι μπορεί να παράγει η Αμερική όταν θέλει.
Must have ίσως... Must listen 100%.

Ποιοι είναι οι Hockey? Πρόκειται για μια Αμερικάνικη μπάντα η οποία το 2008 κάθισε, έφτιαξε και "κυκλοφόρησε" (όσο μπορεί κάποιος από μόνος του να κυκλοφορήσει τη δουλειά του) ένα home-made EP με το όνομα Mind Chaos. Δεν πρόλαβαν να περάσουν μερικοί μήνες και τα τραγούδια του EP άρχισαν να ακούγονται σε Αμερικάνικα ραδιόφωνα και να αρέσουν.

Οι δισκογραφικές εταιρείες τους "άρπαξαν" αμέσως και οι Hockey αυτή τη στιγμή έχουν υπογεγραμμένο συμβόλαιο με την Capitol Records στην Αμερική και τη Virgin, εδώ, στην Αγγλία.



Ήδη δύο από τα τραγούδια του home-made EP τους ("Too fake" & "Learn to Lose") έχουν κυκλοφορήσει ως singles. Το τραγούδι "too fake" δεν μπορούσε να λείπει με τίποτα από το τρέχον playlist μας και είναι διαθέσιμο (νούμερο 15) στα αριστερά της σελίδας. Η συγκεκριμένη εκτέλεση που φιλοξενούμε είναι αυτή η οποία πρωτοπαίχτηκε στα ραδιόφωνα της Αμερικής, προέρχεται από την home ηχογράφηση και παρά τον ερασιτεχνικό της ήχο έχει κάτι που κερδίζει αμέσως τον ακροατή.

Οι Hockey βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο studio και τον Σεπτέμβριο έρχονται να κυκλοφορήσουν τον πρώτο επίσημο δίσκο τους.

Πρόβλεψη? Οι Hockey θα αποτελέσουν μία από τις πιο hot μπάντες και αποκαλύψεις του ερχόμενου χειμώνα. Ψάξτε τους.

Καλλιτέχνης: Kasabian
Δίσκος: West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Έτος: 2009
Είδος: indie rock
Χώρα προέλευσης καλλιτέχνη: M. Βρετανία (Λέστερ)
Label: RCA / Columbia


Track listing
1. Underdog (live)
2. Where Did All the Love Go? (live)
3. Swarfiga (live)
4. Fast Fuse (live)
5. Take Aim
6. Thick as Thieves
7. West Ryder Silver Bullet
8. Vlad the Impaler (video) (live)
9. Ladies & Gentlemen, Roll the Dice
10. Secret Alphabets
11. Fire (video)
12. Happiness

Οι Kasabian δεν είναι, φυσικά, ένα νέο ή ένα άγνωστο group. Ευρύτερα γνωστοί έγιναν από τον πρώτο τους, κιόλας, ομώνυμο, δίσκο (2005), όπου η νεοεμφανιζόμενη, τότε, μπάντα καμάρωσε την πρώτη της δισκογραφική απόπειρα να σκαρφαλώνει στο #4 των βρετανικών Album Chart!. Και όχι άδικα...
Τραγούδια όπως το Club Foot, το Reason is treason, LSF & ID σίγουρα δεν γράφονται κάθε μέρα, ακόμα και από τους Kasabian.



Τον Ιούλιο του 2006 η μπάντα επιστρέφει με το δεύτερο studio album της "Empire". Ένας δεύτερος δίσκος που έμελλε όχι μόνο να συνεχίσει αλλά να διευρύνει την επιτυχία της μπάντας, ουσιαστικά, καθιερώνοντάς την. #1 στα Βρετανικά Album Chart (!), σταθερά καλός, μα κυρίως ξεχωριστός, ήχος.

Φτάνοντας στο σήμερα, οι Kasabian μας παρουσιάζουν το τρίτο κατά σειρά ολοκληρωμένο studio album τους με τον (πράγματι) τεράστιο τίτλο "West Ryder Pauper Lunatic Asylum". Η επίσημη ημερομηνία διάθεσης του LP ήταν 5 Ιουνίου 2009.
Ένας δίσκος ο οποίος, λόγω της επιτυχίας της μπάντας, φέρει ένα αρκετά βαρύ φορτίο. Και αυτό γιατί, οι εδραιωμένοι πλέον Kasabian, δεν είναι η μπάντα που παλεύει να ξεχωρίσει ανάμεσα στη θάλασσα των indie rock συγκροτημάτων αλλά μία μπάντα που έχει δημιουργήσει θόρυβο (οπαδούς, εχθρούς, υποστηρικτές και κατακριτές) και οι προσδοκίες είναι πλέον πολύ αυξημένες.


Τις εκπλήρωσαν?
Η αλήθεια είναι ότι οι Kasabian, κατά την άποψή μας, με το τρίτο αυτό album, χάσανε την ευκαιρία τους να γιγαντωθούν. Επικοινωνιακά, ο δίσκος έρχεται στην κυκλοφορία την ίδια ακριβώς ημερομηνία με το "Battle for the sun" των "πολύ" Placebo. Ένα δίσκο (Battle for the sun) ο οποίος δεν είναι ολοκληρωτικός, δεν είναι αδιαφιλονίκητος όπως άλλες κυκλοφορίες των Placebo, αλλά αντιθέτως αφήνει τεράστια περιθώρια αμφισβήτησης και επισκίασης από τους "δελφίνους" Kasabian. Το παιχνίδι χάθηκε!

Και χάθηκε γιατί, όπως και στο ποδόσφαιρο, οι Kasabian "παίξανε" σαν μικρή ομάδα απέναντι στην "μεγάλη ομάδα" - Placebo με κάποιο είδος "κομπλεξισμού". Με καλύτερες ιδέες, με πιο "αληθινές" συνθέσεις με πολύ διαφορετικό ήχο χάνουν το παιχνίδι και το χάνουν στην παραγωγή. Μία παραγωγή η οποία δεν "ολοκλήρωσε" τον ήχο αλλά αφήνει τον ακροατή λίγο μουδιασμένο όταν από το 9ο track και μετά αρχίζει να αναρωτιέται αν εξακολουθεί να ακούει τον ίδιο δίσκο! Το μόνο πράγμα που επιβεβαιώνει τον ακροατή ότι δεν άλλαξε, εν αγνοία του, κάποιος το cd αλλά εξακολουθεί να ακούει το West Ryder Pauper Lunatic Asylum είναι αυτές (οι μοναδικές) ψυχεδελικές, ανατολίτικες πινελιές, σήμα κατατεθέν των Kasabian, που τους χαρακτηρίζουν αλλά και τους καθιέρωσαν. Λίγο αργότερα (track 11) μπαίνει το "Fire" να τον καθησυχάσει έχοντας, όμως, ακριβώς τον ίδιο ήχο και ταμπεραμέντο με τραγούδια του πρώτου τους ακόμα δίσκου (2005!).


Και εκεί ερχόμαστε και λέμε. Που είναι οι καινούριες ιδέες κύριε παραγωγέ? Που είναι η πρόταση ή έστω η μετεξέλιξη της γνωστής "Kasabian" συνταγής? Γιατί ένα φαγητό που είναι φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά που μπορούν να βρεθούν αυτή τη στιγμή παγκοσμίως είναι, τελικά, απλά "καλό"? Γιατί αυτές οι λατρεμένες ψυχεδελικές - ανατολίτικες - ροκ συνθέσεις δεν κατάφεραν να βρουν μία "ομπρέλα" κάτω από την οποία θα συνθέσουν έναν απόλυτα δεμένο δίσκο?


Αξίζει να ασχοληθώ?
Παρά την αρκετά αιχμηρή κριτική μας, θα ολοκληρώσουμε τονίζοντας ότι οι Kasabian είναι (με καλό ή μη παραγωγό) η πιο rock μπάντα από όλες αυτές που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στο διεθνές indie κουρμπέτι. Έχουν εμπνεύσεις, είναι μπάντα που θα πλήρωνε κανείς πολύ ακριβά να δει ζωντανά και η οποία έχει απίστευτες προοπτικές στο να περάσει στην ιστορία ως μία από τις κορυφαίες της εποχής της.
Αυτός ο δίσκος έχει να δώσει αρκετά τραγούδια για να γουστάρει ή και να χορέψει κανείς. Σίγουρα αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του αλλά και να το αγοράσει. Πεισματικά, όμως, επειδή θεωρούμε τους Kasabian μπάντα κορυφής και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους δούμε εκεί, τελικά τον δίσκο θα τον βαθμολογήσουμε με, μόλις, 3,7 στα 5 και αυτό γιατί δεν καταφέρνει να εκπληρώσει αυτή μας την προσδοκία!

Τραγούδια από τον δίσκο

Καλλιτέχνης: Athlete
Δίσκος: Vehicles and animals
Έτος: 2003
Είδος: indie rock

Χώρα προέλευσης καλλιτέχνη:Μ. Βρετανία
Label: Parlophone


Track listing
1. El Salvador (video)
2. Westside (video)
3. One Million
4. Shake Those Windows
5. Beautiful (video)
6. New Project
7. You Got The Style (video) (live)
8. Vehicles & Animals
9. Out of Nowhere
10. Dungeness
11. You Know
12. Le Casio

Με ένα τίτλο: δίσκος για σπίτι
Είναι καθαρός, δεν κάνει αλητείες και βρομιές, έχει την πλάκα του αλλά είναι και βαθύς και καλλιεργημένος. Δεν μοιάζει με κάτι άλλο, έχει μέσα του ρομαντισμό αλλά σου φτιάχνει και το κέφι. Είναι με τρεις λέξεις δίσκος για σπίτι.



Ταυτότητα στον ήχο
Το πιο σημαντικό προτέρημα αυτού του δίσκου είναι η απλότητά του. Ο ήχος των Athlete, σε αυτό τον πρώτο (απίστευτα ώριμο) δίσκο τους είναι τόσο απλός που καταντά κυνικός. Η ίδια διαπίστωση ισχύει και στις δύο επόμενες δουλειές της μπάντας [Tourist (2005) και Beyond the Neighborhood (2007)] και αποτελεί, γενικότερο, χαρακτηριστικό της.

Απλότητα και διαχρονικότητα
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που καθορίζει την χρονική ταυτότητα ενός μουσικού κομματιού; Τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι ντεμοντέ και παρωχημένο ή, αντίθετα, τι είναι αυτό που το καθιστά διαχρονικό;
Μία πρώτη, εύκολη, απάντηση είναι η ποιότητα στη σύνθεση, την εκτέλεση και την ερμηνεία. Όντως, τα τρία αυτά στοιχεία είναι απαραίτητα για να μπορέσει ένα κομμάτι να κερδίσει τον χρόνο. Παρ' όλα αυτά δεν είναι λίγα τα παραδείγματα τραγουδιών που ενώ πληρούν αυτή τη θεμελιώδη συνθήκη δεν κατάφεραν να κερδίσουν αυτό το στοίχημα. Και αυτό γιατί υπάρχει ένας παράγοντας που δεν ακολούθησε τα υψηλά στάνταρ των τριών άλλων στοιχείων: η παραγωγή.
Σήμερα, είναι εύκολο για έναν παραγωγό να μπολιάσει ένα τραγούδι με όλα τα "trends" και τις μόδες που επικρατούν στο δισκογραφικό κουρμπέτι κάθε μουσικού στιλ. Αν, για παράδειγμα, η ροκ μόδα επιτάσσει βαριά, βρώμικα μπάσα, έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία ή παραμορφωμένα φωνητικά είναι εύκολο για έναν καλό παραγωγό να τα ενσωματώσει μέσα στον δίσκο.
Με τον τρόπο αυτό, το τραγούδι ή ο δίσκος αποκτά χρονική ταυτότητα, μέσα στο ίδιο του το DNA. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι αυτό που μας κάνει να αναγνωρίζουμε, όταν ακούμε ένα τραγούδι, αν είναι παλιό ή καινούριο.

"'ό,τι χάνεις σε δύναμη το κερδίζεις σε ταχύτητα"
Όσο πιο εμπορικά ελκυστικό γίνεται ένα τραγούδι από τις παρεμβάσεις ενός παραγωγού τόσο πιο έντονα θα το καθορίζει η χρονική του υπόσταση και τόσο πιο εύκολα, κάποια στιγμή, θα βρεθεί στο ράφι με τα σκονισμένα παλιά μας cd. Είναι πολύ λίγες οι μπάντες οι οποίες αψήφισαν την μόδα και εμμένοντας στο προσωπικό τους γούστο παρήγαγαν δίσκους οι οποίοι δύσκολα φανερώνουν την ηλικία τους, διατήρησαν την ταυτότητα και το στιλ τους και ποτέ δεν χάσανε τη θέση τους ανάμεσα στα καινούρια, γυαλισμένα δισκάκια μας.
Το Vehicles and animals είναι ένας δίσκος για τον οποίο έγινε προσπάθεια (ηθελημένα ή όχι δεν μπορώ να γνωρίζω) να καταταγεί σε αυτή τη συνομοταξία και έως ένα σημείο το καταφέρνει. Αυτό είναι ένα, πράγματι, πολύ σπουδαίο επίτευγμα για μία άγνωστη, pop-ίζουσα, indie rock μπάντα όπως οι Athlete. Το όπλο σε αυτό το επίτευγμα, τι άλλο... η απλότητα!

Τι στιλ; Είναι pop; Εγώ δεν ακούω pop!
Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει το Vehicles and animals ως "ραδιοφωνικό" ή και "pop" δίσκο. Όντως, τα τραγούδια είναι 100% ραδιοφωνικά και αυτό λόγω της μελωδικότητας και της απλότητάς τους.
Ο pop χαρακτηρισμός του δίσκου είναι κάτι για το οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα.
Προσωπικά δεν θα πάρω θέση και αυτό γιατί δεν νομίζω ότι έχει καμία ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει ότι το Vehicles and animals είναι ένας δίσκος που προκάλεσε κουβέντες και διαφωνίες για το στιλ του, γεγονός που καταδεικνύει την αδυναμία κατάταξής του σε κάποιο από τα τρέχοντα μουσικά στιλ και αποδεικνύει την ιδιαιτερότητά του.

12 στα 12
Ολοκληρώνοντας, αξίζει να αναφέρουμε το γεγονός ότι το Vehicles and animals είναι ένας δίσκος απόλυτα ολοκληρωμένος. Κάθε ένα από τα 12 tracks του cd έχει τον χαρακτήρα του και έχει κάτι να πει. Κανένα δεν θα κουράσει, κανένα δεν μπήκε επειδή έπρεπε να "μαζευτούν τα λεπτά" και κανένα δεν μοιάζει παρείσακτο. Το καρδιογράφημα του δίσκου, από την ώρα που θα μπει στο cd μέχρι το τέλος του, είναι ομαλό και υγιέστατο. Δεν είναι τυχαίο ότι 3 από τα 12 τραγούδια του δίσκου μπήκαν στα Βρετανικά charts:
You got the style #37 UK singles chart
El Salvador #31 UK singles chart
Westside #42 UK singles chart

Τραγούδια από τον δίσκο



Η πληροφορία
Στις 10 Αυγούστου του τρέχοντος έτους (2009) οι Athlete επανέρχονται με τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους Black Swan.

Καλή ακρόαση!

Αντί προλόγου: 
Τελικά να χρησιμοποιούμε τον όρο "indie"? 
Ο "trendy" όρος "indie", λόγω της γενικότητάς του, δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανός να περιγράψει, πόσο μάλιστα να ταυτοποιήσει, μουσικά τον ήχο, το ρυθμό και το στυλ ενός κομματιού ή μιας μπάντας. Άλλωστε, αν ανατρέξει κανείς στην ετοιμολογία του όρου (independent), θα διαπιστώσει ότι όλα τα μουσικά σχήματα που ηχογραφούν σε ανεξάρτητες εταιρίες τιτλοφορούνται ως indie.
Τα σημεία των καιρών. Είναι, πράγματι, παράξενο ότι ένα μουσικό στυλ βαφτίζεται με κριτήριο την εταιρία που ηχογραφείται. Στην πραγματικότητα βαφτίζεται μέσα από το οικονομικό και εμπορικό πρίσμα. Ο συνειρμός απλός:
Ηχογραφώ σε ανεξάρτητη εταιρία -> άρα έχω δεν έχω την εμπορική (κατα)πίεση -> άρα εκφράζομαι ελεύθερα -> άρα παράγω ανεξάρτητη (indie) μουσική.
Πόσο πιο πολύ να φωνάζει, από μόνο του, το γεγονός αυτό ότι η μουσική δημιουργία ασφυκτιά υπό το καθεστώς των εταιριών?
Φτάνουμε στο "indie rock". Μετά την αποκαθήλωση της κραταιάς, και αρκετά ομογενούς, brit pop, οι τάσεις της rock σκηνής, όπως καθορίστηκαν και καθορίζονται από το νησί (Αγγλία) είναι πάρα πολλές.



Indie rock είναι οι Placebo είναι και οι New Young Pony Club και από τους Subways πηγαίνουμε στους Cut Copy... Η απόσταση μεταξύ αυτών των συγκροτημάτων είναι χαώδης. Θα μπορούσε, κανείς, να πει ότι ανάμεσα στον ήχο και το στυλ τους μεσολαβούν παραπάνω από ένα ήδη μουσικής.
Μία πιο προσεκτική προσέγγιση μπορεί να γίνει μέσα από τα sub-genres (υπο-κατηγορίες), τα οποία είναι πολλά και, κατά κάποιο τρόπο, προσπαθούν, τις περισσότερες φορές ανεπιτυχώς, να ταξινομήσουν τις μπάντες. Και χρησιμοποιώ τη λέξη "ανεπιτυχώς" διότι η ελευθερία της σκηνής είναι τόσο μεγάλη που από μπάντα σε μπάντα το στυλ αλλάζει έντονα.
Που να ταξινομήσεις τους Kasabian? Η σωστή ερώτηση είναι που να ταξινομήσεις κάθε ένα τραγούδι ξεχωριστά των Kasabian?...
Όντως, δηλαδή, να που, τελικά, το κοινό χαρακτηριστικό της σκηνής και το σημείο αναφοράς είναι η ελευθερία και η ανεξαρτησία στον ήχο. Αυτή η διαπίστωση μας οδηγεί στο να υιοθετούμε τον, γενικότατο, όρο "indie" και τον αποδεχόμαστε ως μουσικό προσδιορισμό.
Σήμερα, λοιπόν, θα δούμε μια μπάντα η οποία είναι:
indie rock, math rock, dance-punk... Όλα αυτά μαζί... Παρεμπιπτόντως "math rock" ονομάζεται το είδος εκείνο του rock του οποίου οι ρυθμοί κυλούν και εναλλάσσονται με σύνθετες (σχεδόν "μαθηματικές") λογικές που ξεφεύγουν από τα κλασικά 4/4. Αν έπρεπε να δώσω εγώ μία ταμπέλα, για το συγκρότημα που θα παρουσιάσουμε, αυτή θα ήταν "Rapture-like". Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.

Καλλιτέχνης: Foals
Δίσκος: Antidotes
Έτος: 2008
Είδος: indie rock / math rock / dance-punk
Χώρα προέλευσης καλλιτέχνη: Αγγλία
Label: Transgressive Records








Track listing
   1. "The French Open" – 3:46
   2. "Cassius" – 3:50 (video)
   3. "Red Socks Pugie" – 5:09 (video)
   4. "Olympic Airways" – 4:19 (video)
   5. "Electric Bloom" – 4:55
   6. "Balloons" – 3:01 (video)
   7. "Heavy Water" – 4:32
   8. "Two Steps, Twice" – 4:39
   9. "Big Big Love (Fig. 2)" – 5:47
  10. "Like Swimming" – 1:58
  11. "Tron" – 4:48

Δεν είναι κρυφή η ιδιαίτερη αγάπη που έχει το blog στο συγκεκριμένο στυλ που υπηρετούν και οι Foals. Ήχος που ξεκινάει με αναφορά το σύγχρονο rock και ντύνεται με pop, 80's, funk, πνευστά και ηλεκτρονικούς ήχους. Το μείγμα είναι, ήδη, αρκετά δοκιμασμένο (βλέπε Rapture, Poni Hoax, LCD Soundsystem κ.α.) και το αποτέλεσμα, όπως πάντα, ιδιαίτερα ελκυστικό.
Η διάθεση του δίσκου είναι ανέμελη και σε πολλές περιπτώσεις ιδιαίτερα χορευτική.  Ο ακροατής θα έρθει σε επαφή τόσο με γνώριμους και οικείους ήχους όσο, όμως, και με σύνθετους (μαθηματικούς) ρυθμούς που, μάλλον, θέλουν το χρόνο τους για να "κάτσουν".
Τα φωνητικά είναι καλά αλλά μέχρι εκεί... Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό, όπως και δεν μπορούμε να πούμε ότι ο τραγουδιστής αποτελεί το δυνατό σημείο της μπάντας. Απλά καλός, με χροιά που θυμίζει Rapture και προσομοιάζει Smiths δεν θα κουράσει αλλά δεν θα ενθουσιάσει κιόλας.
Και φτάνουμε στην παραγωγή... Και μόνο το όνομα της δισκογραφικής εταιρίας λέει πολλά. Ανάμεσα στην ατελείωτη λίστα αγαπημένων καλλιτεχνών που έχουν κοσμήσει το studio της Transgressive Records  (αναφορικά The Subways, Regina Spektor, The Shins), και ο "δικός μας" Γιάννης Φιλλιπάκης (κιθαρίστας - τραγουδιστής της μπάντας) με την παρέα του. Μάλιστα! Έλληνας.
Ένας Έλληνας που ξεκίνησε σπουδές στην Οξφόρδη (που είναι και η γενέτηρα της μπάντας) και στον πρώτο, κιόλας, χρόνο παρατάει τα πάντα και ασχολείται (ευτυχώς για όλους) με τη μουσική. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, και το τραγούδι "Olympic Airways" που μιλάει "με τα καλύτερα λόγια" για τον εθνικό μας αερομεταφορέα...

Τραγούδια από τον δίσκο



Ολοκληρώνοντας, αξίζει να ακούσει κανείς τον δίσκο. Μία από τις καλές προτάσεις για το 2008.

Καλή ακρόαση!

Καλλιτέχνης: Shout out louds
Δίσκος: Our Ill Wills
Έτος: 2007
Είδος: indie rock / pop
Χώρα προέλευσης καλλιτέχνη: Σουηδία
Label: Haldern Pop Recordings





Track listing
   1. "Tonight I Have to Leave It" – 3:33 (live) (video clip)
   2. "Your Parents Livingroom" – 3:51
   3. "You Are Dreaming" – 3:29
   4. "Suit Yourself" – 2:57
   5. "Blue Headlights" – 4:07
   6. "Impossible" – 6:48 (video clip)
   7. "Normandie" – 3:22
   8. "South America" – 5:01
   9. "Ill Wills" – 1:49
  10. "Time Left for Love" – 3:15
  11. "Meat Is Murder" – 2:14
  12. "Hard Rain" – 7:26


Είναι πολλές φορές που έχω αναρωτηθεί, είτε παίζοντας μουσική σε κάποιο μαγαζί, είτε ακούγοντας μουσική σε κάποιο μπαράκι, άραγε αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να ακολουθήσει αρμονικά ένα τραγούδι των Cure χωρίς να καταστρέψει τη διάθεση του.
Η απάντηση είναι ναι. Υπάρχει. Το "Normandie" και το "Hard Rain" αποτελούν τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ενός έντονα επηρεασμένου από τους Cure δίσκου και, πιθανόν όχι τυχαία, τα δύο πιο αγαπημένα μου από αυτόν.



Το ύφος του δίσκου είναι σε άλλα τραγούδια πιο pop, σε άλλα πιο rock, με τα γυναικεία και τα ανδρικά φωνητικά να διαδέχονται αρμονικά το ένα το άλλο. 
Το "hit" του cd είναι αναμφίβολα το "Impossible", το οποίο παίχτηκε αρκετά στα ραδιόφωνα (τίποτα δεν ξεφεύγει από τον Κομνηνό...). 
Ένα τελευταίο σημείο το οποίο αξίζει να αναφέρουμε είναι η παραγωγή του δίσκου. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος, οι ενορχηστρώσεις καλοδουλεμένες και η ατμόσφαιρα του δίσκου πολύ συμπαγής και συγκεκριμένη. 
Μπείτε στον κόπο να το αναζητήσετε. Αξίζει.


Τραγούδια από τον δίσκο